Miesiąc: październik 2020

Mój tekst sprzed około 20 lat, kiedy jeszcze żywiłam nadzieję, że sytuacja jest przejściowa.

Każdego ranka, gdy sen ustępuje miejsca jawie i powinna zacząć mnie wypełniać – jak wypełnia niebo blask rześkiego wstającego słońca – świadomość mojego ja, zamiast niej uzmysławiam sobie ból spowodowany ohydnym drągiem w tapczanie!

Jestem człowiekiem patrzącym najchętniej w przyszłość, okropnie nienawidzę być przymuszana do spoglądania wstecz ani zajmowania się przyziemnymi bzdurami, dlatego mimo pomrukującego we mnie gniewu zbieram się szybko i mając w wyobraźni perspektywę dnia, rozpoczynam swój rytuał całego mnóstwa porannych, codziennych czynności. Najpierw z zamiarem odsunięcia kotary w oknie, by wpuścić światło, wychodzę na tapczan, starając się omijać doły w miejscach, gdzie drąga nie ma, gdyż tam z kolei materac niebezpiecznie się zapada i jakieś niefortunne potknięcie mogłoby skończyć się śmiertelnie tragicznie, to jest wypadnięciem przez okno. Marząc już intensywnie o śniadanku, upragnionej kawie i papierosie (kiedyś je rzucę) odsuwam zasłonę i … nieszczęście: znów poodpinały się te przeobrzydliwe żabki!!! Gotując się z wściekłości na „geniusz” producenta tego na odmianę bubla i generalnie wszystkich razem, złorzecząc – lepiej nie cytować – wdrapuję się z tapczanu na szafę, czyli miejsce skąd da się dosięgnąć żabek, i przypinam kotarę z powrotem. Po czym z wielką ostrożnością schodzę z szafy na tapczan, starannie analizując każde stąpnięcie ze względu na doły i związane z nimi ryzyko. Uff… Cóż jeszcze pochłonie od samego rana moje ja??!! – myślę, uderzając się w tym samym momencie o niby-ozdobną rączkę tapczanu, zstępując z niego na podłogę. A jeśli nie o rączkę, to o składane krzesło lub cokolwiek innego, ponieważ nie ma absolutnie możliwości schodząc z tapczanu nie uderzyć w nic!!!

Choć poranne czynności wykonuję bardzo starannie, to właściwie zawsze z ogromną niecierpliwością, traktując je jak coś, co oddziela mnie od prawdziwego sensu życia, i co po prostu należy wykonać, by mieć to z głowy. Pierwszą po przebudzeniu rzeczą, którą zaliczam do prawdziwego sensu życia, jest śniadanie z nieodłączną kawą (i papierosem). Uważam, że każdy ma bezwzględne prawo zaczynać dzień od śniadania, choćby to była tylko kromka chleba z masłem czy nawet bez. Jest ono pierwsze – moim zdaniem – w całym szeregu czynności ważnych, jakie ma do wykonania w ciągu dnia człowiek, traktujący życie serio. Tak więc wszystko, co mnie od tego sensu, łącznie ze śniadaniem, oddziela, ogromnie mnie irytuje. Człowiek nie po to przecież wstaje, by walczyć z przedmiotami, lecz by zjeść śniadanie i przystąpić do swych zajęć.

A tu jak na złość głupich prac do wykonania, zanim coś zjem, mam bez liku. Przede wszystkim muszę pościelić łóżko. Jest to czynność matematyczno-intelektualna, podczas której mój umysł w pewnym momencie jej wykonywania „wysiada”, tak jest skomplikowana. Posłanie, na którym śpię, jest to bowiem wiele elementów, wymagających poukładania od podstaw, w zupełnie innym porządku na dzień niż na noc. Najpierw trzeba rozebrać nocną konstrukcję, przekładając ją w logicznej kolejności na fotel. Należy ją rozebrać w taki sposób, by potem przy przenoszeniu każdej rzeczy ponownie z fotela na tapczan, przenosić ją we właściwym porządku, a nie mieszać tam i z powrotem w całej stercie na fotelu, poszukując rzeczy właściwej, w tej akurat chwili do nowej, dziennej konstrukcji potrzebnej. Niestety nigdy nie udaje mi się wytrwać w logicznej kalkulacji i jednak pod koniec mieszam w tej stercie tam i z powrotem.

Policzyłam kiedyś, ile pod prześcieradłem mieści się warstw różnych miękkich materiałów, oddzielających mnie od drąga, systematycznie przeze mnie dokładanych, w miarę gdy poprzednie nie wystarczały, a które muszę na tapczanie poukładać rano od początku. Naliczyłam tych warstw dziesięć. Do tego dochodzą poduszki, kołdra, koc, prześcieradło, czyli to, co zazwyczaj na normalnym łóżku każdy ma, oraz na koniec białe futerko dekoracyjne, identyczne jakim przykryty mam fotel. Teoretycznie mogłabym odłożyć pracę ścielenia na po śniadaniu i usiąść na całej tej zbałaganionej po nocy górze betów, by zjeść, ale uważam, że człowiek ma niewzruszone prawo jeść śniadanie w scenerii kulturalnej.